Σήμερα κλείνουν 49 χρόνια από τη δολοφονία του
Γρηγορη Λαμπράκη
Σαν σήμερα πριν από 49 χρόνια το ποιο διάσημο τρίκυκλο εισέβαλε
στη σκηνή της ελληνικής ιστορίας.Ήταν μόλις η πρώτη πράξη ενός δράματος που οδήγησε στο πραξικόπημα του Απρίλη και στην επταετία.Η ΕΡΕ, μαμά της σημερινής ηγεσίας της Νέας Δημοκρατίας με ηγέτη και πρωθυπουργό τον μεγάλο "δημοκράτη............."
Κωνσταντίνο Καραμανλή,τον δημιουργό ενός φασιστικού -χαφιεζικου κράτος της Δεξιάς.
Μισό αιώνα αργότερα η κατάσταση που διαμορφώνεται τις τελευταίες μέρες έχει τρία αλληλοκαλυπτόμενα και αντιφατικά χαρακτηριστικά:Είναι αστεία,γιατί αν μη τι άλλο ο πανικός του συστήματος και η ανικανότητα του προσωπικού του ,γεννά εικόνες γέλιου στα δελτία των 20.00.Είναι επικίνδυνη, γιατί η ανοχή του Κράτους στο παρακράτος των συμφερόντων και η αυτονόμηση τους παίρνουν διαστάσεις "εμφυλιοπολεμικες" και πρέπει να ανατρέξουμε στην περίοδο πριν το 1967 για να βρούμε ανάλογη.Είναι όμως και ελπιδοφόρα,γιατί πρώτη φορά μετά από δεκαετίες,η Αριστερά δεν είναι στη γωνία,αλλά στο προσκήνιο.
Από αυτή την επέτειο,ας μην κρατήσουμε το φόβο.Ας κρατήσουμε την ελπίδα που γεννά το παράδειγμα ενός ανθρώπου που στα χρόνια της κατοχής συμμετείχε σε αθλητικούς αγώνες για να δινει τα λεφτα του στα λαικα συσσιτια.
1 σχόλιο:
ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ
ΠΟΥ "ΞΥΠΝΗΣΕ"
Ήταν νέος. Με αρχές, ιδεολογία, πολιτική (κομματική) δράση.
Έψαχνε για δουλειά. Όπως και τόσοι άλλοι, ενταγμένοι ή μη στο Κόμμα.
Απευθύνθηκε στον Βουλευτή και αυτός, όπως και τόσους άλλους, τον "τακτοποίησε". Τον διόρισε στο Δημόσιο, όπως και τόσους άλλους.
Μετά έγινε πιο φανατικός με το Κόμμα του. Οργανώθηκε, επεδίωξε και πήρε κομματικές θέσεις. Συγκρουόταν δημόσια με τους "άλλους", υπερασπιζόμενος την πολιτική του Κόμματός του. ήταν περήφανος που - πλέον - ήταν στέλεχος του Κόμματος.
Καλά ήταν. Δουλειά είχε, το Κόμμα πήγαινε καλά, τα "πράγματα" γενικά δεν ήσαν κι άσχημα.
Είχε πρόσβαση στον κρατικό μηχανισμό κι "έκανε τις δουλειές του", έφτιαξε κοινωνικό κύκλο, τον υπολόγιζαν.
Μετά ήρθε η καταστροφή.
Η οικονομική κρίση τον χτύπησε, όπως και τόσους άλλους. Τα εισοδήματά του μειώθηκαν, η ζωή του δυσκόλεψε, οι φόβοι για το μέλλον πολλαπλασιάστηκαν, όπως και σε τόσους άλλους.
Το Κόμμα κατρακύλησε. Δεν ήταν πλέον ιδιαίτερα τιμητικό να είσαι μέλος τους συγκεκριμένου Κόμματος, πόσο μάλλον στέλεχος.
Και τότε "ξύπνησε". Είδε το φως το αληθινό.
Ανακάλυψε ότι όλα αυτά τα χρόνια δεν υπήρχε Κράτος (στο οποίο σημειωτέον εξακολουθεί να εργάζεται), ότι γίνονταν προσλήψεις από το παράθυρο (όπως διορίσθηκε κι αυτός), ότι απολύονται εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα (αυτός έχει σίγουρη την θέση του), ότι τα ΜΑΤ χτυπούν διαδηλωτές (προφανώς τα παλιά ΜΑΤ είχαν το δικαίωμα), ότι υπήρχε δικομματισμός (το ένα Κόμμα ήταν το δικό του, αλλά τότε ήταν αλλιώς).
Και φυσικά, ως νέος Απόστολος Πέτρος, απαρνήθηκε, όχι τρις, αλλά πολλάκις, το Κόμμα του. Άλλωστε είπαμε δεν του ήταν χρήσιμο πια και δεν ήταν πλέον in να είσαι μέλος Κόμματος του μνημονίου.
Και, χωρίς αιδώ, έγινε πλέον Κριτής. Κρίνει όλους και όλα, μα περισσότερο το πρώην Κόμμα του (αυτό που τον διόρισε).
Οι διαπιστώσεις του δεν είναι λάθος, άλλωστε τόσοι άλλοι έχουν βγάλει τα ίδια συμπεράσματα. Όμως εδώ ισχύει το "κοίτα ποιος μιλάει".
Υ.Γ. 1 Οι σαμουράι όταν διαπίστωναν ότι έχουν κάνει λάθος έκαναν χαρακίρι. Εντάξει δεν είναι in το χαρακίρι σήμερα, αλλά υπάρχουν λιγότερο άγριοι τρόποι να δείξει κανείς την μεταμέλειά του. Ένας από αυτούς είναι η παραίτηση. Τολμά κανείς;
Υ.Γ. 2 Κάθε ομοιότητα με υπαρκτά πρόσωπα και καταστάσεις ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΙΚΗ
Δημοσίευση σχολίου