Ο σύντροφος Μ............. στο Καπανδρίτι πάει στο καφενείο, παίζει την πρέφα του και αρχίζει την προπαγάνδα. Αυτό γίνεται κάθε μέρα. Είναι μέρος της ζωής του. Είναι μέρος της διασκέδασής του να αποκρούει την εχθρική προπαγάνδα και να περνάει τις απόψεις του ΣΥΡΙΖΑ. Και φεύγει χαρούμενος από το καφενείο όταν έχει αποστομώσει τον αντίπαλο, που πιθανώς είναι κάποιο φοβισμένο γεροντάκι που έχει πιστέψει πως με τον ΣΥΡΙΖΑ θα χάσει κι αυτή την πετσοκομμένη σύνταξη που παίρνει.
Θέλω να πω, σύντροφοι, πως έτσι γίνεται ο αγώνας. Κάθε μέρα, με τον διπλανό. Γιατί κάθε ένας που δραπετεύει από το στρατόπεδο του φόβου προστίθεται στο δικό μας στρατόπεδο. Κι επειδή δεν έχουμε να παλέψουμε τη λογική, αλλά τον φόβο, πρέπει να είμαστε κάθε μέρα εκεί. Με τα επιχειρήματά μας, την αισιοδοξία, την ελπίδα. Γιατί ο ταλαιπωρημένος δεν θέλει ν' ακούσει περισσότερα για την κόλαση που βαθαίνει. Ελπίδα θέλει. Ξέρει τι έχει συμβεί στη ζωή του, δεν χρειάζεται περισσότερη ανάλυση. Θέλει ν' ακούσει πως θα σπάσει τις αλυσίδες του και να πιστέψει πως θα τα καταφέρει.
Οι εξαγγελίες του προέδρου στη Θεσσαλονίκη λειτούργησαν λυτρωτικά για ένα μέρος της κοινωνίας. Κι αυτό που πρέπει να λέμε πάντα, γιατί εκεί εστιάζει η προπαγάνδα του αντιπάλου, είναι πως δεν είμαστε ίδιοι. Και η απόδειξη γι' αυτό είναι πως στις εποχές της ευφορίας, τότε που άρπαζε ο καθένας ό,τι μπορούσε και πλούτιζε, εμείς ήμασταν στη γωνία με τις ιδέες μας, μια μειοψηφία παρείσακτων γκρινιάρηδων... Όταν το life style κυριαρχούσε, εμείς ήμασταν έξω από το παιχνίδι. Και αναδειχτήκαμε όταν οι ιδέες που συνείχαν την κοινωνία των ιδιωτικοποιημένων καταναλωτών κατέρρευσαν. Αναδειχτήκαμε όταν κατέρρευσαν όλες οι αξίες πάνω στις οποίες στηρίχθηκε το κοτζαμπάσικο πολιτικό σύστημα. Κι αναλάβαμε να εκφράσουμε την αγωνία της κοινωνίας για το αύριο. Να δώσουμε μια συγκροτημένη απάντηση στις προκλήσεις των καιρών... Τα καταφέραμε, πιστεύω, με όλες τις εγγενείς αδυναμίες μας...
Η παρουσία μας γίνεται ηγεμονική. Όλοι ξέρουν πια πως χωρίς τον ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να υπάρξει λύση στο πρόβλημα. Όλοι ξέρουν πως η ελπίδα περνάει μέσα από εμάς. Και οι σιωπηλοί άνθρωποι, που προτιμούν να συζητούν με τον εαυτό τους παρά με τον διπλανό τους, το ξέρουν καλύτερα. Γι' αυτό πρέπει να βρούμε το παλιό πνεύμα της Αριστεράς, αυτό που την έκανε να μεγαλουργήσει σε δύσκολους καιρούς, και να κάνουμε μέρος της καθημερινής μας δουλειάς την πολιτική. Σπίτι - σπίτι, πόρτα - πόρτα, γείτονα - γείτονα, να μιλάμε, να στηρίζουμε, να προχωράμε.
Γιατί μας έχουν ανάγκη, σύντροφοι. Μας έχουν ανάγκη. Θέλουν να μας ακούν ακόμη κι αν από πείσμα παριστάνουν ότι διαφωνούν. Δεν μιλάω γι' αυτούς που το ταξικό τους συμφέρον είναι με τους υπαλλήλους της Μέρκελ. Μιλάω για εκείνους τους δεξιούς που πρέπει να παραδεχτούν ότι μια ζωή ήταν σε λάθος στρατόπεδο. Έτσι, σαν τον σύντροφο από το Καπανδρίτι, κάθε μέρα να μιλάμε, να είμαστε παρόντες, γιατί αυτό που ακούω εγώ είναι ο ψίθυρος... ακόμα τούτη η άνοιξη, τούτο το καλοκαίρι... ραγιάδες... ραγιάδες.