Για πρώτη φορά μετά την μεταπολίτευση κόμμα της Κεντροαριστεράς αναλάμβανε τη διακυβέρνηση της χώρας και η Πρωθυπουργία πήγαινε στα χέρια του Ανδρέα Παπανδρέου ο οποίος ήταν persona non grata για τους Αμερικανούς.Επτά χρόνια μετά την αποκατάσταση των θεσμών, η ομαλή κυβερνητική αλλαγή του 1981 αποδείκνυε με τον πιο περίτρανο τρόπο την οριστική εδραίωση της δημοκρατίας στην Ελλάδα.
Χρειαζόμαστε ένα νέο 1981. Μεγάλη κουβέντα, που πυκνώνει στις συζητήσεις τελευταία, μετά και από τα διαδοχικά νομοσχέδια της κυβέρνησης της Ν.Δ. που αφορούν στην εργασία, στην ασφάλιση, στο πώς θα ζήσουν οι νέοι άνθρωποι σε αυτόν τον τόπο.
Το 1981, δεν ήρθε στην κυβέρνηση η Αριστερά. Ήρθε το ΠΑΣΟΚ, με την ανοχή, τη στήριξη, ακόμα και με τη συμμετοχή της ευρύτερης Αριστεράς.
Το 1981 ήταν η ρεβάνς των ηττημένων του Εμφυλίου, όπως σωστά έχει ειπωθεί, αλλά χωρίς αυτούς.
Μια τέτοια παρέμβαση ήταν ο συνδικαλιστικός Νόμος 1264/1982. Ένα νόμος - ορόσημο, που αποκατέστησε τη δημοκρατία στην εργασία, ανέδειξε τον πραγματικό ρόλο των συνδικάτων (“βάθρο της Δημοκρατίας”), τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, θωράκισε τα νέα δικαιώματα των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα, επιχείρησε μια ιδιότυπη “συμμετοχή” συνδικάτων και εργαζομένων στις επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας. Με πολύ άσχημη κατάληξη το τελευταίο, αλλά αυτό είναι άλλη κουβέντα.
Ακόμα και σε λαϊκισμούς του τύπου “ήρθε ο Αντρέας και έφαγε ο κόσμος κρέας” υπήρχε δόση αλήθειας. Οι κατώτερες συντάξεις διπλασιάστηκαν, οι μισθοί αυξήθηκαν, οικογένειες πήραν “δεύτερο παντελόνι στο παιδί τους”.
Αυτή η αρχική ορμή έγινε ξέπνοη ανάσα από το 1985 και μετά, αλλά άφησε μέχρι σήμερα μια μικρή “περιουσία” που λεηλατείται και ξηλώνεται από μια νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση που εκφυλίζει τη Δημοκρατία.
Χρειαζόμαστε ένα νέο 1981 για να υπερβούμε αυτόν τον ξοφλημένο νεοφιλελευθερισμό. Το επιχειρούν με κάποιο τρόπο στην Αμερική, στην Ισπανία και αλλού... Δεν υπάρχει συνταγή, το “εργοστάσιο” έχει κλείσει, ανάλογα με τη χώρα ο δημοκρατικός και ο αριστερός κόσμος “σπάει” το κεφάλι του για να καθυστερήσει όσο γίνεται μια καταστροφή που απειλεί δισεκατομμύρια ανθρώπους και τον ίδιο τον πλανήτη.
Χρειαζόμαστε ένα νέο ‘81, αλλά όχι “πασοκιές”, νοοτροπίες, συμπεριφορές που καταλήγουν πάντα στον εκφυλισμό.
Για να μην επαληθεύσουμε τον ποιητή...
“Στου δειλινού την άκρη δεν βλέπεις όνειρα·
αυτά που γίναν βλέπεις και τα επόμενα.
Βλέπεις τον άνθρωπο μικρό που τον πατάν στ' αλήθεια
τα πόδια του τα ίδια.”...Ανδρέας Πετρόπουλος,01/07/2021.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου