Είμαστε όλοι "ταβλαδόροι" στο Δήμο Ωρωπού

Δεν είχα σκοπό να ασχοληθώ-να σχολιάσω,όχι γιατί βαρέθηκα,αλλά η παρακμή με έχει ξεπεράσει!!!!!!

                     Αιχμάλωτοι της κοινωνίας του θεάματος

-Αγαπητοί φίλοι,ένιωσα ταυτόχρονα, την ανικανότητα ή την ανημποριά του ανθρώπου να αντιδράσει, όταν μαίνονται τα στοιχεία της φύσης και τα έχει ο ίδιος υποτιμήσει ή δεν έχει υπολογίσει σωστά τη δύναμή τους και τις αναπόφευκτες συνέπειες. Εναποθέτοντας όλες τις ελπίδες μας για το σβήσιμο μιας πυρκαγιάς στην Πυροσβεστική και στα υδροφόρα αεροπλάνα, κατάλαβα πόσο αποξενωμένοι είμαστε από τη φύση και το οικοσύστημα

Αντίκρισα τα έντρομα, τα αποσβολωμένα βλέμματα των χωριανών και άκουσα τις κραυγές απόγνωσης και αναθεματισμού του κράτους και των δημοσίων υπηρεσιών του. Έζησα την ανικανότητα και αναποτελεσματικότητα του κράτους και ταυτόχρονα την απόλυτη εξάρτηση της επιβίωσης και της σωτηρίας των κατοίκων από τον κρατικό μηχανισμό, που μόλις αναθεμάτιζαν.

 -Γιατί απορούμε για το μέγεθος της καταστροφής, όταν βλέπουμε ότι υπηρεσίες πολιτικής προστασίας, δασαρχείο, τοπικές αρχές και κάτοικοι αδιαφορούν όλον το χρόνο για τους κινδύνους που εγκυμονούν στις δασωθείσες περιοχές και στα δάση τα σκουπίδια, τα ξερά και άκοπα χόρτα, τα απορρίμματα, η απουσία αντιπυρικών ζωνών και ή έλλειψη γενικά φροντίδας για τον καθαρισμό τους; 

-Είναι αργά, πολύ αργά, όταν φουντώσει η πυρκαγιά στο δάσος. Δεν μας σώζουν ούτε χίλια ούτε άλλα τόσα υδροφόρα αεροπλάνα. Αντί να αναζητάμε ευθύνες και φταίχτες εκ των υστέρων και να οδυρόμαστε για την καταστροφή, καλύτερα θα ήταν να διερωτόμαστε όχι γιατί δεν έσβησε, αλλά γιατί άναψε και γιατί δεν την προλάβαμε. Η πρόληψη προέχει της καταστολής.

-Όλοι μας είχαμε εναποθέσει, τελικά, τις ελπίδες τους στον ουρανό, στη φορά του ανέμου και στα υδροφόρα αεροπλάνα. Αυτά έσωσαν, είναι αλήθεια, την περιοχή από την ολοκληρωτική καταστροφή, αυτά, με την αποφασιστική συνδρομή των νέων του χωριού. Οι άλλοι κοιτάζαμε τη φωτιά παθητικά και τη χαζεύαμε, όπως χαζεύουμε τα τηλεοπτικά θεάματα. Αιχμάλωτοι της κοινωνίας του θεάματος. Παθητικοί θεατές της ζωής μας και των δεινών μας, χωρίς ίχνος προσωπικής αυτενέργειας. Καταναλωτές θεαμάτων.