Αρχικά πρέπει αποδεχθούμε ότι “το τηγανισμένο αυγό δεν ξετηγανίζεται”. Ότι έγινε, έγινε και έχει τις συνέπειές του.Είναι φυσικό να αναρωτιόμαστε ΚΑΙ ΤΩΡΑ, ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ;
Για να μπορέσουμε να απαντήσουμε στο “και τώρα, τι κάνουμε”, πιστεύω πως πρέπει να αναγνωρίσουμε απ’ τη μια το “τι έγινε” και από την άλλη, τις συνέπειες που υπάρχουν και πιθανά θα υπάρξουν, αν δεν αντιδράσουμε σωστά.
Μήπως φίλε μου έχεις ακούσει το περίφημο “διαίρει και βασίλευε;”. Ναι, όταν σε κάνουν να νοιάζεσαι μόνο για σένα τότε σε κάνουν να είσαι μόνος και ευκολομεταχείριστος. Τότε μπορούν να σε τρομοκρατήσουν, να σε κάνουν να νιώσεις ασήμαντος, ανίσχυρος, ανίκανος και ευάλωτος. Σε οδηγούν πανεύκολα στον εμφύλιο (η μια κοινωνική ομάδα ενάντια στην άλλη). Και τότε γίνεσαι ένα πιόνι που το χειρίζονται όπως θέλουν (πάντα άλλωστε θα έχουν μια ζαχαρίτσα και για σένα)!!!
Έτσι όμως που πάμε; Μήπως μ’ αυτόν τον τρόπο αφήνουμε ανοιχτό το δρόμο της καταστροφής μαζί με τον αυτοεξευτελισμό μας; Σε μια ζωή που θα επικρατούν συνθήκες βίας, φόβου, απομόνωσης, απανθρωπιάς και δυστυχίας; Πως μπορεί να είναι μια ζωή χωρίς χαμόγελο, καλημέρα, ελπίδα, όνειρα, χαρά, κέφι, υποστήριξη, συντροφικότητα, ανθρωπιά και αγάπη;
Εγώ ΑΡΝΟΥΜΑΙ να ζήσω μια ζωή από την οποία θα έχουνε χαθεί όλα αυτά. ΕΣΥ;
1 σχόλιο:
Πιό λιανά κάνε τα φίλε μου, δεν καταλαβαίνω τι εννοείς.
Το ερώτημα είαι : και τώρα τι κάνουμε ;
οκ Στις ευρωελογές , αλλά στις δημοτικές, εδώ στον ωρωπό ;
Δημοσίευση σχολίου